Het rampzalige 28-puntenplan: Ruslands onverwachte geschenk aan Europa

Trump’s capitulatie voor Poetin dwingt de EU tot ongekende eensgezindheid

“Wars cannot be ended by major powers over the heads of the countries involved. This is a war that can only be ended with the consent of Ukraine and with our consent, the consent of Europe, because it is a war on the European continent.”
-- Bondskanselier Merz, 22 november 2025 (Reuters)

Het 28-puntenplan

Poetins verlanglijstje is geen vredesplan maar een platte machtsdemonstratie. Misplaatst, wereldvreemd en politiek amateuristisch. Geen serieus land had dit ooit zo op papier gezet. Dat de Verenigde Staten bereid waren om dit document, ogenschijnlijk rechtstreeks uit het Russisch vertaald, als “eindoplossing” te presenteren, compleet met een deadline voor Europa, is ronduit absurd.

Dat Trump zich hier blind voor laat gebruiken, zegt alles: hij begrijpt nauwelijks wát hij doorstuurt. Hij wil een snel, zichtbaar “succes”, meer show dan strategie.

En dan die deadline. Die is waardeloos. Een symbolische klap op tafel van iemand die niets kan afdwingen. Iedereen weet dat ze wordt overschreden. En daarna? Helemaal niets. Trump staat machteloos.

Oorlog

Formeel is dit geen EU-oorlog, maar feitelijk natuurlijk wel. De strijd in Oekraïne is de strijd om de toekomst van Europa. Dat was vanaf dag één zo, maar het 28-puntenplan maakt het glashelder. Zelfs Farage, bepaald geen vriend van de EU, waarschuwt dat Trump’s vredesvoorstel te veel weggeeft aan Rusland (Politics.co.uk).

Hiermee staat één feit vast: onder Trump is Amerika niet langer een betrouwbare bondgenoot. Dat is geen incident; het is de nieuwe realiteit.

Europa kan Oekraïne nooit opgeven. Dat zou neerkomen op het opgeven van zijn eigen veiligheid. Daarom reageerde de EU onmiddellijk: eensgezind, snel, en met een helder gevoel voor urgentie, sterker dan op enig moment sinds het begin van de oorlog.

Het plan versnelt Europese eenheid, strategische herbewapening en de bereidheid om militaire verantwoordelijkheid te nemen. Europa weet nu dat het zijn positie moet versterken: militair, industrieel, economisch én politiek. Niet bescheiden, maar zichtbaar en zelfbewust.

Diplomatie

Rutte, Von der Leyen en anderen kregen soms kritiek dat ze Trump met fluwelen handschoenen aanpakten. Maar bij iemand met zijn narcistische impulsiviteit is dat geen zwakte. Het is professioneel noodgedwongen. Het is de enige manier om te voorkomen dat hij zich als een losgeslagen projectiel gedraagt zodra iets hem niet zint.

Dat Europa begon met: “Het plan is een goede basis,” is pure diplomatie, de vriendelijkst denkbare manier om “absoluut niet” te zeggen. Ondertussen halen de Europese tegenvoorstellen het complete hart uit Poetins eisenlijst.

Oekraïne:

• staat geen grondgebied af
• houdt een eigen leger
• blijft volledig soeverein
• en behoudt het recht om EU-lid te worden

Deze crisis toont iets fundamenteels: Europa is niet langer bang voor Trump, en evenmin voor Poetin. Het vaart zijn eigen koers: kalm, daadkrachtig en verenigd.

Amerika

Trump ziet niet dat hij Amerika steeds dieper de isolatie in duwt. De supermacht van 1995 is in 2025 allang geen vanzelfsprekend middelpunt van de wereldorde meer. Zonder bondgenoten blijft vooral dure spierballentaal over: een groot leger, een grote economie, maar minder invloed. De wereld kan prima zonder Amerika, maar Amerika kan steeds minder zonder de wereld.

Ondertussen verschijnen binnen Trumps MAGA-kring scheuren die niet meer te negeren zijn. Wat jarenlang een hecht en bijna monolithisch bolwerk leek, valt nu zichtbaar uiteen. Senatoren en regeringsfunctionarissen spreken elkaar openlijk tegen over de oorsprong van het 28-puntenplan: is het door Amerika geschreven, grotendeels door Rusland, of een mengvorm?

Sommigen beweren dat het plan ‘gelekt’ is, maar dat verhaal houdt geen stand. Een paar senatoren zeggen dat Rubio dit privé zo omschreef, maar Rubio én het State Department ontkennen dat nadrukkelijk. Volgens hen is het plan wel degelijk in Washington geschreven, met input van zowel Rusland als Oekraïne.

Het “lek”-verhaal is dus geen simpele mythe, maar een machtsstrijd binnen de GOP over een gênant document waarvan niemand eigenaar wil zijn.

Dit is geen klein meningsverschil; het is een crisis van geloofwaardigheid.

Hoop

Is dit het begin van het einde van Trumps binnenlandse greep? Misschien, en die gedachte is allesbehalve irreëel. Want wat deze week vooral laat zien, is dat Europa wakker en eensgezind is, én dat binnen de GOP eindelijk de eerste echte scheuren zichtbaar worden. Dat is precies het soort interne strijd dat Trump’s macht breekt. En als dat proces doorzet, wordt niet alleen Europa sterker, maar ook de democratische kern van de Verenigde Staten.

Nadere toelichting

Er zijn commentatoren die een veel somberder beeld schetsen: dat Europa te traag, te verdeeld of te afhankelijk zou blijven. Maar dat doet geen recht aan wat er nú feitelijk gebeurt. De snelheid, eensgezindheid en scherpte waarmee Europa reageert tonen een realiteitszin die we jaren hebben gemist. Precies daarom kies ik bewust voor een andere en, in mijn ogen, beter verdedigbare interpretatie dan de sombere analyses.